Blog

22 czerwca 2017

Od marzeń do zdarzeń #vol.1

Rozpoczynam tym wpisem cykl, który mam nadzieję, będzie niejako moją pamiątką z budowy, i może pomoże też trochę Wam, jeśli jesteście na etapie szukania pomysłu na swój wymarzony dom:)

Nie wiadomo od czego zacząć, więc zacznę od początku 🙂 Budowę planowaliśmy już jakiś czas, a że nam się rodzina powiększyła i już nie jesteśmy we dwoje, czy troje na naszych 39 m, tylko w czwóreczkę (+ kot) decyzję trzeba było podjąć szybko! No więc zaczynamy….

Budowa domu to jest nie lada przedsięwzięcie. Jeśli chcesz mieć wpływ na to z czego stworzone jest twoje miejsce na ziemi, to musisz się sporo naczytać i pogrzebać, aby wyłuskać te najlepsze i wiarygodne informacje.

Po pierwsze działka!

My zawsze marzyliśmy o domu pod lasem, z daleka od zgiełku miasta i okien sąsiadów. Szukaliśmy szukaliśmy…aż G. znalazł! Idealne miejsce oo takkk! Sąsiad jeden, ale nie za blisko, działka duża, przestronna, można na niej poszaleć, z widokiem na las, a więc pierwsze koty za płoty.

Po drugie projekt!

Zdecydowaliśmy się na projekt indywidualny, gdyż żaden gotowy nam nie odpowiadał. G. chciał klasyczny polski dwór, ja wolałam coś dodać. Generalnie nie spieraliśmy się za bardzo odnośnie bryły, właściwie mi zależało głównie na okazałej werandzie z przodu domu, z widokiem na las…reszta nie była tak istotna 🙂

Weranda będzie 🙂 dom klasyczny, bez większych udziwnień. Bardzo duże okna, dach naczółkowy z lukarnami, użytkowe poddasze. Początkowo miał 10×18 m, ale doszliśmy do wniosku, że to zdecydowanie za dużo pustej, niewykorzystanej przestrzeni i skróciliśmy go do wielkości 10×15.

Pozwolenie na budowę złożone, już niedługo pokażę efekty pracy architekta i będziemy mogli zabrać się za tworzenie!

Poniżej trochę inspiracji, źródło zdjęć to Pinterest.

20 czerwca 2017

Piękne powroty

Nastał ten moment! Długooo wyczekiwany, ale w końcu poczułam, że czas wyjść ponownie z ukrycia 🙂

Każdy, kto choć trochę liznął blogowania ma takie momenty, gdy brakuje weny, czasu i chęci do nowego wpisu! Ja miałam tak dłuższą chwilę wiem, ale wracam ze zdwojoną siłą! Chce mi się bardzo i o to chodzi, aby pisać z głębi serducha coś co czujemy i czym chcemy się podzielić, a nie na siłę wrzucać posty sponsorujące nowe butelki do karmienia,nosidełka czy nieziemski odkurzacz, który nam posprząta zanim jeszcze pomyślimy o brudzie 😉

Wiarygodność w blogowaniu to podstawa, bo czytelnik od razu wyczuje sztuczność i bardzo szybko raz na zawsze odjedzie z naszego kawałka sieci w bliżej nieokreślonym kierunku, których ma dzisiaj na pęczki!

Tego powrotu boję się bardzo, jakbym po długiej podróży wracała do domu z odległej galaktyki, bo czy ktoś jeszcze na mnie tam czeka?

Zmian bardzoooo dużo w ostatnim czasie, ale powoli wszystko wyjaśnię. Ostatni weekend dał powera do działania i wykorzystywania każdej chwili. Mimo, że urlopu spędzonego z malutkimi dziećmi nie można nazwać wypoczynkiem – na pewno nie fizycznym – krótko śpisz, dużo biegasz, często powtarzasz „nie rusz, nie wolno, to nie nasze”, to po powrocie stwierdzasz, że było warto 🙂 Zmiana klimatu na kilka dni jest wskazana, oczyszcza umysł, i dodaje energii do działania! A nasz urlop spędzony w bardzo dobrym towarzystwie w przyczepie campingowej dodał mi podwójnego powera! I jeśli kiedyś mi się wydawało, że camping z maluchami to ciężki kawałek chleba, tak teraz wiem, że jeśli się chce i dobrze zorganizuje, to wszystko jest możliwe i nie jest tak źle. Serio, nawet z dwulatkiem i ośmiomiesięcznym brzdącem 🙂

Podróże kształcą, a powroty są piękne, mimo że tak często boimy się tego, co zastaniemy…

12 listopada 2016

Świąteczne odliczanie….

Już pierwszy śnieg mamy za sobą. B. cieszył się na widok białego puchu, a ja w myślach już miałam słowa piosenki „Let it Snow”… Co oznacza, że z czystym sumieniem możemy zacząć myśleć o przedświątecznych przygotowaniach.

Dzisiaj zaczynamy od klimatu, jaki chciałabym w tym roku, aby zagościł w naszych progach. W zeszłym było pastelowo, ale teraz wracamy do skandynawskich klimatów – czerwień i szarości, z delikatnymi dodatkami srebra, a może złota… jeszcze do przemyślenia. W każdym razie reniferki zaczynają swoje rządy 😀

W tym roku nasz portal kominkowy musi pomieścić aż 4 skarpety, a w sumie to nawet 5, bo nie wiem czy kot też się liczy?? :)… no zobaczymy jak mi wyjdzie 😀

foto: Pinterest

W każdym razie świąteczne oświetlenie powoli zapełnia nasze progi, bo przy takiej smutnej aurze za oknem trzeba sobie radzić z depresyjnym nastrojem!

Niedługo zarzucę was większą ilością zdjęć mojego oświetlonego M, teraz już muszę zmykać do moich szkrabów!

foto: Pinterest

Do przeczytania,

Lulu

9 października 2016

Balkon dla romantyczki vol.1

Wiosna puka nam w okna, co prawda trochę deszczowo i z temperaturą nieporywającą, ale jednak maj na karku do czegoś zobowiązuje…. Mianowicie do zadbania o swój malutki, tyciusieńki, ale jednak balkon! 🙂

Dwa lata temu opanowały nas marynistyczne klimaty, w zeszłym roku nie miałam większej weny ze względu na fasolkę, która się z końcem kwietnia wykluła, ale teraz marzy mi się balkon z małą nutką romantyzmu.

O tak, będzie na nim przewaga bieli i pasteli, mięta, pudrowy róż…a do tego różowe kwiaty, lawenda, i poduchy w angielskie romantyczne róże prosto z katalogu Green Gate 😀

Na początek trochę inspiracji, a już za chwilę zabieram się do działania! Niech no tylko słonko trochę mocniej przygrzeje 🙂

12 lutego 2016

Wielkie początki

3 miesiące! To straszne, ile czasu minęło od ostatniego wpisu….nie wiem czy jeszcze ktokolwiek zagląda na mojego bloga…ale jeśli jakaś duszyczka stęskniła się za kilkoma słowami od Lulu to oto jestem:)

Nasze życie zmieniło się, oj bardzooo:) oczywiście na lepsze! Jak się domyślacie zostałam mamą – i to zupełnie niedawno, bo 28 kwietnia:)! Wciąż ciężko mi uwierzyć, że dołączyłam do tak zacnego grona 🙂 Muszę stwierdzić, że po kilku ciężkich dniach w szpitalu, kiedy wydawało mi się, że bycie matką to jakieś ekstremalne doświadczenie dla mnie nie do przeżycia, teraz jest już w porządku! Wręcz jest cudnie!

23 sierpnia 2014

Co z tymi ścianami?

Ostatni tydzień nie należał do moich najlepszych niestety… dopadło mnie choróbsko i to tak mocno, że wciąż nie chce odpuścić. Babcine sposoby na chorobę działają owszem, ale niestety w żółłwimmm tempie, więc musimy się uzbroić w cierpliwość i na dłuższą metę zaprzyjaźnić z syropem z pędów sosny i czosnkiem. Nasi domownicy mają deliktnie przerąbane, ale cóż w ciąży się nie jest zbyt często, więc i oni muszą to przetrwać 😀
W przerwach między przygotowywaniem czarodziejskich mikstur, spaniem, leżeniem, zadręczaniem się, że jeszcze tyle rzeczy na głowie, a ja muszę leżeć w łóżku (!), przewertowałam chyba setki stron z tapetami do pokojów dziecięcych i tak oto powstał pierwszy post z serii „Urządzamy pokoik”. Dopiero przymierzamy się do wyboru odpowiedniej kolorystyki ścian, ale na pewno będzie to coś neutralnego, czyt. szarości :). Chyba poszalejemy trochę z tapetowaniem, bo jakoś dziecięce pokoje nieustannie kojarzą mi się z wytapetowanymi ścianami, może dlatego, że wprowadza ona przytulność do pomieszczenia?

Mam kilka typów. W związku z tym, że spodziewamy się synka, wszelkie pudrowe róże, które uwielbiam odpadają, ale inne pastele jak najbardziej wchodzą w grę.

Tyle firm oferuje piękne tapety, że nie wiem jak się zdecydować na coś konkretnego???

Poniżej trochę inspiracji, takie moje małe wybory, ale czy na którąś tych się zdecyduje, tego jeszcze nie wiem 🙂 Może Was trochę zainspiruję?:)

18 sierpnia 2014

Nowe życie

Obecnie jestem w dość odmiennym stanie, czeka mnie niedługo jak to niektórzy mówią „przewartościowanie jestestwa”… O tak, jestem pewna, że moje, a raczej nasze życie się zmieni, bo wraz z budzącą się wiosną do życia naturą, ja w maju dam życie nowemu człowiekowi. I pewnie nic by w tym nie było szczególnego, bo miliardy kobiet na świecie rodzą miliardy dzieci i uważamy to za coś naturalnego, jednak stając w obliczu tego doświadczenia, kiedy widzisz jak Twój brzuch staje się coraz większy, a małe stworzenie daje o sobie znać pokonując kilometry maratonu w Twoim brzuchu, to już przestaje być takie zwykłe! To przecież jest cud…cud, za który dziękuję Bogu każdego dnia, i choć może z zewnątrz nie widać po mnie, że jestem podekscytowana tym, co już niedługo się stanie, bo nie czytam fachowej literatury, nie mam jeszcze żadnych ubranek (sic!), a to już 7 miesiąc (!), a w moim domu atmosfera nie zapowiada nadejścia nowego członka rodziny, to w głębi duszy czuję, że doświadczam czegoś wyjątkowego i niepowtarzalnego!