Bez kategorii

Dzisiejszy post zupełnie nie wnętrzarski, ale ostatnia lektura wywarła na mnie potrzebę podzielenia się z Wami pewnymi przemyśleniami. „Kto zabrał mój ser” to tytuł bardzo krótkiej książki, metaforycznej opowiastki autorstwa Spencera Johnsona o umiejętności przystosowywania się do zmian, które są nieodłącznym elementem naszego dzisiejszego życia. Cztery postacie, dwie myszy – Nos i Pędziwiatr, oraz dwoje ludzi – Bojek i Zastałek symbolizują ludzkie postawy wobec wyzwań otaczającego świata. Nie chcę opowiadać Wam dokładnej treści, bo tę historię powinniśmy sami przeczytać na swój sposób i zinterpretować tak, jak my ją czujemy, ale jest jedna rzecz dla nas wspólna, to tytułowy Ser, symbolizujący Szczęście, które  dla każdego oznacza coś innego, ale w gruncie rzeczy wszyscy to szczęście podobnie odczuwamy. Niejednokrotnie się go boimy, nie uświadamiamy sobie, że go pragniemy, lub może nie chcemy? Czy mamy odwagę brać życie we własne ręce i żyć po swojemu? Większość z nas niestety nie, utarte schematy, naśladowanie innych, z różnych pobódek – bo inaczej nie wypada, tak trzeba, czy dlatego, że innych świat wydaje nam się lepszy, doskonalszy…i tak przeżywamy dzień za dniem, labirynt, w którym nasze prawdziwe szczęście zostało ukryte niejednokrotnie jest bardzo kręty i skomplikowany, ale czasami zdarza się, że szczęście jest za jedną tylko ścianą, przy której spędzamy wiele dni i nocy, nie zdając sobie z tego sprawy.

Ja z tej opowieści wyniosłam wiele cennych lekcji, ale ta, która najbardziej mnie motywuje do działania to chyba fakt, że czasami cel może wydawać się bardzo skomplikowany i trudny do osiągnięcia, może nawet nieosiągalny i boimy się nie tyle drogi, co nawet myśli o nim, jednak w gruncie rzeczy, kiedy czegoś serio pragniemy i chcemy to życie przeżyć po swojemu, to zmiana i poszukiwanie może nam wyjść tylko na dobre. Każde doświadczenie nas czegoś uczy i wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny…każda rzecz jest po coś, te dobre i te złe również, niejednokrotnie dopiero z perspektywy czasu możemy to zrozumieć. Nie warto się zastanawiać nad czymś co się stało, a na co nie mieliśmy wpływu…kiedyś się o tym przekonamy 😉

 Wszelkie zmiany, których nie powinniśmy się bać, a raczej z cierpliwością oczekiwać, są nam potrzebne do tego, aby się rozwijać i czerpać z życia wszystko to, co nam każdego dnia przynosi w darze.

Samych pozytywnych zmian,

Lulu ❤

Odpoczywając kilka dni temu na werandzie przed domem, nie mogłam się napatrzeć jak pozornie mało znacząca rzecz, wniosła na tę werandę kluczowy element, którego dotychczas tam tak brakowało. Szczerze, to dotychczas nie przepadałam za spędzaniem tam popołudnia, tym bardziej wieczoru, kiedy wokół już było zupełnie ciemno, a weranda otwarta na trzy strony nie sprawiała wrażenia przyjemnej  i przytulnej. Patent na firanki jest dość znany, nie spodziewałam się jednak takiego efektu u nas. Długo męczyłam G., aby je przymocował, ale sama nie miałam koncepcji jak to zrobić. Okazało się, że przymocowanie zajęło mu jakieś 7 minut, a efekt wow był od samego początku :D.

Serdecznie Wam polecam, jeśli macie tarasy, werandy, czy choćby małe balkony w bloku, bo przyjemność z siedzenia w takim klimacie jest nieporównywalna z niczym innym. Banalne w zrobieniu i niedrogie w wykonaniu – przy dużych rozmiarach naszej werandy wykorzystałam 4 komplety firanek, więc całość wyniosła ok. 100 zł.

Do przygotowania wykorzystałam :

• firanki z IKEA model LILL
• kilka wkrętów zakończonych haczykami, dostępnych w każdym sklepie budowlanym
• dość śliski biały sznurek
• dobry facet do wkręcenia haczyków 😉

Haczyki możecie montować w dowolnej odległości, ale najlepiej nie rzadziej niż co 2 metry, ponieważ sznurek będzie za słabo naprężony. Na końcu sznurka zróbcie pentelkę, przeciągnijcie przez pierwszy haczyk, wszystkie firanki przeciągnijcie przez niego, rozciągnijcie na całej długości i zróbcie na końcu sznurka w odpowiedniej odległości podobną pentelkę jak na początku,  do zaczepienia na ostatni haczyk. Spróbujcie jeszcze sznurek mocno ponaciągać przed zawieszeniem, aby był solidnie naprężony.

I gotowe!

Potem możecie je przypiąć, bądź związać jak to jest u mnie, a kiedy zachodzi potrzeba, wieczorem rozłożyć, aby się zabezpieczyć przed inwazją komarów. Polecam Wam jeszcze wtedy rozpalić świecę o zapachu cytrusów, one odstraszają komary lub skropić się olejkiem lawendowym. No i najważniejsze przygotować orzeźwiające mojito, usiąść przy nim z kimś wyjątkowym i relaksować się cudownym letnim wieczorem.

Do dzieła!

Lulu

Ci z Was, którzy swego czasu śledzili moje wpisy na blogu i jakimś cudem trafili na poniższy w gąszczu blogów, jakie powstały od momentu moich ostatnich tutaj słów, zapewne przecierają oczy ze zdziwienia…. długo się biłam z myślami, czy warto do tego wracać. I jedna rzecz uświadomiła mi, że wręcz należy! Na kartach bloga uchwycałam momenty swojego życia, nie tylko pracy w Lulu Home, ale te chwile, które chciałam z jakiegoś powodu zapamiętać. To jest trochę taki mój pamiętnik, i nawet jeśli grupa osób go czytających, chcących towarzyszyć moim słowom przy popołudniowej kawie będzie niewielka, to istotą tego bloga jest zatrzymanie chwili, do której kiedyś wrócę i z uśmiechem na ustach powspominam. A kiedy to zacząć, jeśli nie w swoje urodziny! 🙂 Życie tak pędzi, że zapominamy o tym co robiliśmy wczoraj, a co mówić miesiąc, rok czy kilka lat temu. A przecież nie na tym to polega, że mamy żyć dniem jutrzejszym, ciągle na coś czekać…ja uczę się żyć tu i teraz. Oczywiście mam plany, marzenia, bo to jest potrzebne, ale nie czekam na dzień jutrzejszy, jak jeszcze niedawno.
Ostatni dziwny czas, dla niektórych straszny, ciężki, trudny, dla mnie okazał się lekarstwem na szczęśliwe życie.
W czasie izolacji bardzo dużo myślałam o sensie takiego stanu, o tym, że jeśli my sami wewnątrz nie poczujemy spokoju i szczęścia to świat nam go zwyczajnie nie da.

Sednem prawdziwego szczęścia jest umiejętność czerpania przyjemności z codziennych czynności, nie z wielkich fajerwerkowych wydarzeń, osiągnięcia czegoś niedoścignionego, a właśnie z tego, co wydawałoby się banalnie oczywiste dla nas, a może dla innych to wielki wyczyn, np. fakt że się obudziliśmy, możemy otworzyć okno w swoim domu i oddychać pełną piersią. Ten czas, który został nam od marca dany, jak nigdy przedtem może nas uczyć umiejętności dostrzegania szczęścia w tym, co właśnie mamy, tu i teraz! A ostatnie spotkanie z serdeczną osobą, która zmotywowała mnie do powrotu do pisania i inspirowania innych pomysłami na tworzenie „swojego miejsca na ziemi” odbieram jako znak, że dosyć już ten mój blogowy świat się zakurzył i pora na gruntowne porządki 🙂
Ostatni „wnętrzarski” post jaki ukazał się tutaj dotyczył wyboru okien….oj dużo się zmieniło od tego momentu, i tak się stało, że wyszły okna ze szprosami.

Z perspektywy czasu mogę wskazać tylko jedno – drugi raz zrobiłabym to samo 🙂 Słyszałam, że będę patrzyła na świat zza krat, będę miała mniej światła w domu, i w końcu te szprosy doprowadzą mnie do szaleństwa ;)…aha i współczynnik przenikania zimna przez okna ze szprosami jest wyższy. Z tym ostatnim nie polemizuję, bo nie jestem specjalistą, nie wiem jakby było bez moich krat, ale reszta w moim przypadku się nie sprawdza. Szprosy nadają charakteru stylowi, jaki mamy w naszym domu, a jaki to styl…hehe ciężko go nazwać.

Myślę, że nasz dom to mieszanka wielu stylów, połączenie tradycyjnego polskiego dworu, z nadmorskim hamptons spakowanym w angielskie tralki schodowe, dorzucone do tego elementy klasyki współgrające z art deco i jako wisienka na torcie odrobina baroku 😀 Sądzicie, że to okropna mieszanka? Brzmi trochę dziwnie, ale do tego staram się, aby nie było w tym wszystkim za dużego bałaganu, i żeby te poszczególne elementy dekoracyjne ze sobą współistniały w zgodzie i łączył je wspólny mianownik, taki jak kolor, faktura czy kształt. Myślę, że to wszystko kwestia gustu, nazwę go zwyczajnie stylem Lulu. My od zawsze byliśmy na bakier z trendami, nowoczesność nie przemawia do mnie, bardzo lubię posiedzieć w takich wnętrzach, czystych, prostych, niemal ascetycznych, ale w swoim domu potrzebuję otaczać się czymś bardziej dekoracyjnym. Do tego uwielbiamy łączyć style i sądzę, że dość nieźle nam to wychodzi. Sporo elementów już jest gotowych, postaram się Wam przekazać w cyklu #odmarzeńdozdarzeń nasze patenty na wykończenie, ale wiele jeszcze przed nami, więc mam nadzieję, że będziecie na bieżąco, jeśli chodzi o dylematy co, gdzie i z czym połączyć.

Nowe wyzwanie przede mną, trzymajcie kciuki i do przeczytania za chwilę!
Lulu